Nevila u bë nënë para 18 viteve kur në jetë erdhi i biri, Sotiri. Gëzimi i të qenit nënë i dha asaj një arsye më shumë për t’ju gëzuar jetës. Vitet e para ishin shumë të bukura, për të dy.
Por kur Sotiri filloi të rritej, Nevila vuri re se ai nuk po i gëzohej dot jetës si bashkëmoshatarët. As nuk luante dot me ta dhe as në shkollë nuk shkonte dot siç shkonin ata. Ai kishte nevojë për të ëmën më shumë se ata. Pas vizitave mjekësore, ai u diagnostikua me çrregullime të spektrit autik.
Nuk ishte e lehtë, veçanërisht për Nevilën e cila kishte thurur shumë ëndrra për të birin. Ëndrrat nuk iu shuan, i ushqen ende sot. Ndonëse asaj i është dashur të luftojë vetëm që i biri të ketë një jetë normale, të shkojë në shkollë, të ketë një mësuese ndihmëse dhe të marrë një profesion. Kjo e fundit duket një ëndërr e largët. Dëshira e saj e vetme është të edukojë të birin. “Tentova ta dërgoja tim bir në 2 shkolla. Por, asnjëra nuk kishte mësues ndihmës, as materiale didaktike dhe as ambientet e përshtatshme ku im bir të qetësohej dhe të rifitonte përqëndrimin. Ai nuk bën dot pa këto sepse për të vendet me shumë njerëz si shkollat janë burim shpërqëndrimi dhe ai ka nevojë për ndihmë të specializuar, përtej asaj që mund t’i japë mësuesja ” – tregon Nevila.
Ajo është mësuese vetë dhe duket se i kupton ata më mirë se kushdo.
E gjendur në këto kushte, Nevila vendosi ta dërgojë të birin në shkollë speciale. Por, edhe atje gjeti mungesa. Ajo thotë se nga përvoja ka kuptuar se fëmijët si Sotiri kanë nevojë për praktikë, kanë nevojë të ushtrohen që të mësojnë. “Shkollat duhet t’i ofrojnë fëmijëve dhe të rinjve, pavarësisht kufizimeve që kanë, mundësi për t’u ushtruar në fusha të ndryshme si përshembull në zdrukthtari, poçeri apo në gjëra të tjera që ata pëlqejnë. Pra, jemi në kushte ku mungon infrastruktura, mungojnë shërbimet dhe fëmijët nuk mirëpriten në shkolla”, – tregon Nevila.
Studimi i fundit i World Vision dhe Save the Children tregoi se 92% e fëmijëve në vend që janë me aftësi të kufizuar nuk përfitojnë nga shërbimet në qendra sociale të specializuara.
Nevila është pjesë e shoqatës MEPAK(mbrojtja e të drejtave të personave me aftësi të kufizuara), dhe se falë përpjekjeve edhe të prindërve të tjerë, tani fëmijët e tyre kanë mundësi të shkojnë pasditeve tek shkolla speciale për aktivitete ekstra që u shërbejnë në zhvillimin e tyre. Drejtoria Mbështetëse për Arsimin u ka siguruar atyre transport disa herë në javë. “Por kjo nuk e zgjidh çështjen e transportit të perhershëm për të cilin kanë nevojë fëmijët tanë” – përfundon Nevila.