Kisha një dekadë që kisha lindur, kur sa hap e mbyll sytë, nga vajza mu desh të behëm gruaja e shtëpisë. Emri im është Elda, dhe jetoj në një fshat të thellë diku në veri perëndim të Shqipërisë. Shtëpiza ime është një karrakatinë e vjetër, e cila nuk duhej të quhej e banueshme as për mua, për tim vella e as për tim atë. Vetëm ne të tre jetojmë aty. Mamaja ime është bërë banore e parajsës që para pesë vitesh.
Vdekja e saj është dhimbja që ther fort zemrën time të vogël ,por pa dashur ta fajësoj edhe arsyeja pse unë, një fëmijë, punoj për të mbajtur shtëpinë time.
Historia ime nis që me ardhjen time në jetë. Një foshnje nuk e kupton sa i hidhur është pushteti i varfërisë, por do të ishte ai, që jetën time në të ardhmen do e bënte ndryshe nga shumë moshatarë. Me vdekjen e mamasë, mjerimi në familjen tonë rriti shumë fort dëshpërimin tek të gjithë. Hera e fundit që e pashë mbaj mend se ka qenë në një shtrat të mbushur me lule, plot me njerëz të veshur me të zeza që e rrethonin. Qaja vetëm se kishte njerëz që qanin, jo se kuptoja mirë se sa të trishta do të ishin ditët që do të vinin për mua.
Ditët e mia nisin herët në mëngjes, kur dita është akoma e zymtë. Pa dalë mirë rrezet e para të ditës së re, unë dal të marr disa shkarpa jashtë dhe një trung për të ndezur zjarrin (si në dimër dhe në verë). Ushqimin e mëngjesit e përgatis aty. Çdo ditë kemi diçka për të ngrënë. Lëmoshat e komshinjëve dhe të afërmve na mbajnë frymën gjallë. Më pas zgjohet babai e në fund vëllai i vogël. Pasi hamë disa thërrime nisemi për shkollë. Gjithçka që mbajmë me vete e kemi të falur: rrobat, çantën, librat, fletoret, gjithçka.
Babai nuk punon. Në moshën e tij askush nuk e ndihmon për punë. Komuna na jep 2100 lekë në muaj, sa për të blerë mbijetesën tonë.
Kur mbaroj mësimin kthehem gjithmonë e mërzitur në shtëpi. E di se çdo punë më pret mua. Buka për tu gatuar, dyshemeja prej dheu për tu fshirë. Fasulet, gjella e çdo darke pret të gatuhet nga unë. Çdo fundjavë shumë rroba për tu larë nga duart e mia të bëra plagë nga kjo punë. Në shtëpi nuk kemi fare kushte, as lavatriçe, as televizor, as lavaman…as MAMI nuk kemi.
Babai mërzitet shumë që nuk mund të na japë një jetë tjetër, më të lumtur mua dhe vëllait. Shpesh herë, kur flet me ndonjë fqinj, thotë: “Mendoj të vras veten, por janë këto që më kthejnë mbrapsht. Një tel korenti më duhet e mbaroj punë, po kujt t’ja lë këta?”
Unë i kuptoj të gjitha, por s’kam forcë ta ndryshoj fatin tim. Jam me fat të paktën që ndjek shkollën, megjithëse dhe atje mungoj ndonjë ditë se lodhem nga puna e rëndë e nuk jam në gjendje të shkoj.
Një ditë u gëzova shumë! Dikush me kamera dhe mikrofon erdhi në shtëpinë tonë. Flisnin shumë bukur. Më bënë shumë pyetje. Kush i bën punët e shtëpisë? A shkon në shkollë? A ke festuar ndonjëherë ditëlindje? Tek kjo e fundit u përgjigja JO. Kurrë s’kisha parë një tortë nga afër. Pyetën edhe babin dhe vëllain i cili kishte turp të përgjigjej.
Pas disa ditësh erdhën përsëri. Të njëjtat fytyra. Kishin sjellë me vete shumë makina. Gazetarja, Juli quhej, nxorri nga xhepi një zarf dhe i’a dha babit. Njerëz nga vende të ndryshme kishin dëgjuar historinë tonë në televizor dhe kishin treguar zemërgjerësinë e tyre duke na sjellë gjëra pafund. Babai i falenderoi me dorë në zemër. Juli na ftoi t’i afroheshim makinave të ardhura. I hapi të gjitha. U habita!!! Makinat ishin plot me ushqime, rroba e lodra. Të gjitha ishin për ne. Më ndryshoi ajo rutina e përditëshme, që fatkeqësisht e di që është përditshmëria edhe e shumë fëmijëve të tjerë. I dua shumë ata njerëz dhe i falenderoj shumë!