Ata jetojnë në një fshat të Korçës. Vogëlushes kishin filluar t’i dilnin dhëmbët, e po ashtu pesha dhe zhvillimi fizik ishte brenda të gjithë parametrave normal. Por pasi festoi ditëlindjen e saj të parë, nga dita në ditë, prindërit filluan të vinin re se diçka nuk po shkonte. Në fillim menduan se meqenëse u ngrit që 9 muajshe në këmbë, do fliste me vonesë. Prindërit shpresonin se vonesat e vogla në zhvillimin e saj emocional dhe mendor të mos ishin gjë tjetër veçse problematika që do të kalonin me rritjen e Teas.
Daniela thotë se vendosën ta dërgonin vajzën për ta vizituar në Tiranë, por edhe në Greqi. “Ishte shumë e vështirë për ne si prindër të pranonim diagnozën, megjithëse të gjitha kontrollet mjekësore na çonin në të njejtin përfundim: Goca ishte autike”- shpjegon Rodolfi, babai i Teas.
Nga njëra anë, diagnoza ishte e vështirë për tu pranuar, e nga ana tjetër prindërit e kuptonin që Teas, për tu përmirësuar, duhej t’i ofrohej “diçka ndryshe nga të qendruarit në shtëpi”. Mirëpo nuk po arrinin dot ta trajtonin duke qenë se terapitë për autizmin ishin të kushtueshme. Por nuk e lanë me kaq. Ata arritën t’i sigurojnë vajzës terapi ditore për 6 muaj rresht, falë bashkëpunimit të World Vision Shqipëri dhe Kosovë me qendrën KIDC.
E ëma përshkruan ditët e netët krah vajzës së saj: “Më përpara ishe shumë agresive, nuk komunikonte me ne, acarohej shpejt nga njerëzit, shpërqendrohej lehtë, ngrihej natën dhe herë qante e herë qeshte; për ta zënë gjumi prapë pas 2 orëve. Që kur filloi të shkonte në qendër, nuk është agresive si më parë, filloi të mbajë për herë të parë në dorë lapsin (gjë që ishte e pamundur më herët), komunikon me ne, iu përgjigjet pyetjeve me më lehtësi e ka filluar të jetë më e afrueshme me të tjerët. Për të shkuar në qendër na duhej të prisnim në autostradë për makina gjashtë vendëshe. Mirëpo, udhëtonin lloj lloj njerëzish dhe Tea shpërqendrohej menjëherë…..dhe nëse kjo ndodhte, dita e terapisë shkonte dëm. World Vision na siguroi transport të personalizuar dhe për ne ishte gjë shumë e mirë.”
E vogla ka edhe një “muzë”. Është psikologia e saj Anita. Sa dilte nga kopshti, dukej sikur fluturonte nga gëzimi që do shkonte në qendër. Ndjehej e sigurtë kur shkonte ta takonte, e sapo hynim në ambientet e qendrës, i bënte me shenjë prindërve “ikni ju tani” dhe vraponte për te psikologia.
“Për ne…dhe për Tean vetë ka qenë ndryshim shumë i madh. Shpresojmë që trajtimi i vajzës sonë të vazhdojë, se ne, sado që mundohemi dhe sado që kemi mësuar shumë gjëra lidhur me autizmin apo si duhet të sillemi, prapë nuk e ndihmojmë dot aq sa psikologia”- përfundon fjalën Rudolfi